Πριν από περίπου 8 χρόνια, καθόμουν στο σπίτι και μπήκε μέσα ο πατέρας μου με ένα συνομωτικό βλέμμα σαν κάτι να είχε σκαρφιστεί. Ξεκίνησε λοιπόν να μου λέει για ένα αδέσποτο σκυλάκι που γυρίζει γύρω από τη δουλειά του εδώ και αρκετό καιρό. Όπου με τους συναδέλφους του το τάιζαν και το άφηναν να κοιμάται μέσα στον χώρο, όταν έφευγαν, όμως πριν λίγο καιρό το είχε χτυπήσει μια μηχανή και τα άλλα σκυλιά που ήταν εκεί γύρω, ήταν πολύ μεγαλόσωμα σε σχέση με αυτό και το δάγκωναν. Τον σκύλο τον έλεγαν Σπύρο.

Θυμάμαι ένα απόγευμα, που γύρισα εξουθενωμένη από τη δουλειά μου στο σπίτι, το μόνο που ήθελα ήταν να κάτσω στον καναπέ του σαλονιού και να κοιτάζω το ταβάνι του δωματίου παρέα μόνο με τον ήχο της σιωπής. Φυσικά, όμως, μόνο αυτό δεν έκανα.

Από τότε που μετακομίσαμε στον Διόνυσο, εκεί κοντά στα έντεκά μου χρόνια, η επαφή μου με τη φύση θεωρώ πως βελτίωσε αισθητά την ποιότητα της ζωής μου. Τα ζώα μου έδωσαν και εξακολουθούν να μου δίνουν τεράστια χαρά και αυτό που κυρίως είδα εδώ και πάνω από δέκα χρόνια ότι μου ταιριάζει είναι οι γάτες.

Η αλήθεια είναι πως μέχρι και πριν 7-8 χρόνια δεν είχα σκεφτεί ποτέ τη συγκατοίκηση με κάποιο ζώο. Ο απαιτητικός τρόπος ζωής μου, η πολύωρη απουσία από το σπίτι λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων έμοιαζε να το κάνει αδύνατο. Ώσπου ήρθε ο Έλβις, ένας ιχνηλάτης Πόσαβετς- αν και τον υιοθέτησα ως ημίαιμο- που κάποιος βρήκε εγκαταλελειμμένο κάπου στην Εθνική Οδό. Ο Έλβις δεν έκανε για τη δουλειά του σκύλου κυνηγού. Κροτοφοβικός και Αγκαλίτσας, αγαπάει όλον τον κόσμο και όλα τα ζώα.

Ως μοναχοπαίδι, είχα από πάντα συντροφιά διάφορα ζώα όπως παπάκια, παπαγαλάκια, κουνέλια, χαμστεράκια, γάτες, σκύλους, χελώνες.
Ήταν οι φίλοι μου. Σε αυτούς μιλούσα, με αυτούς έπαιζα. Ένα φυσιολογικό, αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και μέλη της οικογένειάς μου. Ποτέ δεν τα ξεχώρισα.