Η πανδημία της νόσου του κορονοϊού δημιούργησε παγκοσμίως πολλές αλλαγές στην καθημερινότητα των ανθρώπων σε διάφορα επίπεδα.
Διανύουμε μια εποχή απαγορεύσεων, αποστασιοποίησης, απομάκρυνσης, «αποστείρωσης».
Μια εποχή που χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε να φροντίσουμε την ψυχική μας υγεία. Ειδικότερα όλο αυτό το διάστημα που επικρατούν τα μέτρα προστασίας δημιουργείται στους περισσότερους ανθρώπους μια αίσθηση ανασφάλειας, αμφιβολίας, φόβου.
Όσοι συμβιώνουν με τους τετράποδους φίλους μας, ίσως αισθάνθηκαν την παρουσία τους ακόμη πιο έντονη την περίοδο αυτή.

Η σχέση μου με τα ζώα είναι μια σχέση καθαρά εγωιστική. Τα «φροντίζω», γιατί με συμφέρει…

Τους δίνω φαγητό, βόλτα και παρέα και μου δίνουν τα πάντα. Είναι η πιο «κερδοφόρα» επένδυση. Βάζεις λίγα, κερδίζεις πολλά. Απορώ μερικές φορές με τους ανθρώπους που δεν θέλουν να υιοθετήσουν ένα σκυλάκι γιατί «είναι μεγάλη δέσμευση», «δεν έχω σπίτι με κήπο», «λείπω πολλές ώρες»… Αλλά μετά σκέφτομαι ότι κι εγώ κάπως έτσι ήμουν πριν τολμήσω να γίνω καλύτερος άνθρωπος υιοθετώντας το πρώτο μου σκυλάκι. Θέλει τόλμη. Δεν γίνεται αλλιώς. Πρέπει να κοιτάξεις μέσα στα μάτια τους για να καταλάβεις πόσο αδύναμος είσαι μπροστά στο μεγαλείο της καλοσύνης τους.