Αρκετά χρόνια πριν χαζεύοντας σε ένα Pet Shop, είδα ένα ερπετό, τόσο μικρούλι σαν το μικρό μου δαχτυλάκι. Φαινόταν ταλαιπωρημένο, είχε χάσει το ένα του χεράκι καθώς και μεγάλο μέρος του ποδιού του. Δεν είχα ξαναντικρύσει τέτοιο πλάσμα και πραγματικά αναρωτήθηκα ποια θα ήταν η μοίρα του..
Γράφει και φωτογραφίζει η Ματιλένα Μαντζιώρου
Φοβήθηκα πως κάνεις δεν θα ενδιαφερόταν να αποκτήσει ένα ζωάκι σε αυτή την κατάσταση. Έτσι αποφάσισα ποια ακριβώς θα ήταν η επόμενη κίνηση μου.
Θέλησα να σώσω το μικράκι, προμηθεύτηκα τον κατάλληλο εξοπλισμό, πλήρωσα κανονικά στο ταμείο και το πήρα σπίτι μαζί μου. Οι ελπίδες μου ήταν καταρρακωμένες, καθώς και οι άνθρωποι στο κατάστημα με προειδοποίησαν ότι δύσκολα θα επιζούσε. Δεν με πείραζε όμως, εγώ θα προσπαθούσα, αυτή η ψυχούλα το άξιζε άλλωστε!
Φτάνοντας στο σπίτι και κρατώντας το για πρώτη φορά στο χέρι μου, το είδα τόσο ήρεμο και τόσο μα τόσο όμορφο!
Το ήξερα από εκείνη τη στιγμή, θα ζούσε! Ξεκίνησα τη φροντίδα του και μέρα με τη μέρα δυνάμωνε. Ήταν το πιο κεφάτο ζωάκι, γεμάτο ενέργεια!
Χωρίς ίχνος πόνου και δυσκολίας, έτρεχε, σκαρφάλωνε και – χωρίς υπερβολή – χαμογελούσε!
Μέσα σε λίγες μέρες άνθισε!! Με τον καιρό κατάλαβα ότι ήταν αρσενικό και πήρε το όνομά του, ο μικρούλης Ζούκα! Ήμασταν αχώριστοι, και που δεν πήγαμε μαζί, δεν τον άφηνα λεπτό. Είδε τόσα μέρη της Ελλάδας, έτρεξε σε τόσες παραλίες, έζησε! Δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από κάποιο αρτιμελές ερπετό, όλη μέρα έπαιζε και τα βράδια κούρνιαζε στο στήθος μου και κοιμόταν.
Να αναφέρω εδώ μια τελείως λανθασμένη αντίληψη, ότι τα ψυχρόαιμα ζώα δεν έχουν συναισθήματα, το οποίο δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα. Ενώ έπαιρνα καθημερινά τόνους αγάπης, ο Ζούκα μου, άλλαξε τελείως συμπεριφορά όταν αναγκάστηκα να τον αποχωριστώ για πέντε μέρες. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που περνούσαμε τόσο χρόνο χωριστά. Γυρίζοντας στο σπίτι με ένα μωρό πλέον στην αγκαλιά μου, του οποίου θεωρώ πως είχε αντιληφθεί τον ερχομό καθώς περνούσε ώρες πάνω στη φουσκωμένη μου κοιλίτσα, ο Ζούκα ήταν αγνώριστος. Δεν έτρωγε πια από το χέρι μου, γενικώς δεν έτρωγε καθόλου. Δεν ερχόταν στην αγκαλιά μου, παρά έμενε μέσα στη γυάλα του μόνος κι άκεφος. Δίχως αμφιβολία, πίστευε πως τον είχα αντικαταστήσει.
Έκανε μήνες να φάει, ελάχιστα τον τάιζα με το ζόρι. Όμως με την επιμονή, με την αγάπη, επανήλθε κι έζησε και πάλι! Κι όλα έγιναν όπως πριν αλλά καλύτερα, το μωρό έγινε ο αγαπημένος του φίλος. Πόσα παιχνίδια έκαναν μαζί, πόσες βόλτες! Χάρη σε αυτό το μαγικό πλασματάκι, έκανε το παιδί τα πρώτα του βήματα.
Τρία χρόνια με το γιό μου, οκτώ χρόνια μαζί μου, ο πιο πιστός μας φίλος, το πιο γλυκό βλέμμα, έσβησε μια κρύα μέρα του Δεκέμβρη και μαζί του έσβησε και μια αχτίδα φωτός που είχα στην καρδιά μου. Έφυγε μέσα στην αγκαλιά μου που τόσα χρόνια ήταν το σπίτι του, ανάμεσα σε ανθρώπους που τον αγαπούσαν τόσο μα τόσο πολύ.
Ήταν ο Ζούκα μου, ο πιο δραστήριος, έξυπνος και όμορφος γενειοφόρος δράκος. Ο καλύτερος μου φίλος, το πρώτο πλάσμα που μου προκάλεσε μητρικά συναισθήματα και μου έμαθε πως στη ζωή μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, φτάνει να έχουμε θέληση και μια καρδιά γεμάτη αγάπη.
Έχει περάσει πια στην αιωνιότητα κι όμως τον νιώθω δίπλα μου κάθε λεπτό. Ήταν, είναι και θα είναι μοναδικός όπως κάθε στιγμή που έζησα μαζί του!
