
Γράφει Θάνος Κλωνόπουλος, Αθλητής στίβου & Δημοσιογράφος
Επιμέλεια Στήλης: Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός με Εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή, Εκπαιδεύτρια σκύλων (Απόφοιτη Kynagon Dog Trainers Academy), Συγγραφέας & Δημιουργός Ζω.Ε.Σ.
Λες να νιώθει ότι τον αντικατέστησα; Λες να στεναχωριέται ότι δεν του πρόσφερα όσα θα προσφέρω στον καινούριο; Λες να πιστεύει ότι θα τον αγαπήσω περισσότερο από εκείνον; Σκέψεις ενός τρελού; Ίσως…
Όμως αυτά ήταν που βασάνιζαν το μυαλό μου μέχρι να έρθει στο διαμέρισμα ο καινούριος τετράποδος συγκάτοικος και να ξεκινήσει μία σχέση που -πρώτα ο Θεός- θα διαρκέσει για αρκετά χρόνια. Δυστυχώς το παρελθόν δύσκολα σε αφήνει, πόσο μάλλον οι αναμνήσεις μίας ψυχής που ήταν δίπλα σου στα εύκολα και στα δύσκολα για περισσότερα από 10 χρόνια. Μίας ψυχής που σε αγαπούσε απλώς γιατί τον χάιδευες, του έδινες ένα πιάτο φαγητό και τον φρόντιζες. Για άλλους μπορεί να ήταν απλώς ένας σκύλος, για εμένα όμως ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Και τώρα τη θέση του καλείται να πάρει ένας καινούριος…
Με δειλά βηματάκια μπαίνει μέσα στο σπίτι. Ασυναίσθητα το μυαλό σου κάνει αναδρομή στο παρελθόν, όταν έβρισκες μέσα σε ένα κουτί μία άσπρη χνουδωτή μπαλίτσα. Αυτό ήταν το δώρο της μαμάς στα παιδιά της. Τώρα, αυτή η νέα ψυχή είναι δώρο στον εαυτό σου. Την ώρα που μυρίζει εξονυχιστικά το νέο του σπιτικό, εσύ σκέφτεσαι αν έπραξες σωστά, αν θα καταφέρεις να τον φροντίσεις, αν θα του δώσεις όση περισσότερη αγάπη μπορείς…
Βρίσκει τα παιχνίδια που του πήρες. Αρχίζει και παίζει μαζί τους. Το παιχνίδι διαρκεί δευτερόλεπτα. Μετά συνεχίζει την εξερεύνηση. Πας να το χαϊδέψεις… Φοβάται. Φοβάσαι και εσύ… Και αν δεν με συμπαθήσει; Του βάζεις νερό… Κοιτάει διστακτικά. Του βάζεις και φαγητό. Το μυρίζει από απόσταση. Μα τι γίνεται; Δεν θέλει να φάει; Δεν διψάει; Κάθεσαι στον καναπέ και παρακολουθείς τις πρώτες του κινήσεις μέσα στο σπίτι. Σκέφτεσαι τι όνομα θα του δώσεις. Και άμα δεν του αρέσει; Και άμα δεν το συνηθίσει; Ξαπλώνει μπροστά σου. Με τα γαλανά μάτια του σε κοιτάει και εσύ διακρίνεις μία μικρή στεναχώρια στο βλέμμα του. Ή μήπως όχι; Προσπαθείς να τον ψυχολογήσεις, αλλά γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι μπροστά σου έχεις ένα μωρό. Ένα μωρό που σίγουρα ψάχνει και θέλει τη μαμά του… όπως και εσύ…
Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι και το πρώτο σας κοινό στοιχείο. Και ίσως αυτό είναι που θα σας ενώσει…

Μια σκέψη σχετικά με το “Ρένο, καλώς ήρθες!”
Τα σχόλια έχουν κλείσει.